Ты схілася па-над люлькаю
І туліла дзіця да грудзей,
Нібы верба – танюткая, гнуткая,
Калі цень аддае свой вадзе…
А пасля ты згубілася ў горадзе,
Спатыкаліся мы незнарок.
Вочкі ты апускала – гордая, –
Сарамліва адходзіла ўбок.
Час няўмольны… Я часта думаю,
Дай білет у твой горад куплю…
І, як мячык, вярчуся я, гумавы,
Што нічога, аднак, не раблю.
А жыццё, нібы рэчка імклівая,
Човен кідае – на вірах…
Не забыць мне цябе, сарамлівую,
Калядуеш ты ў маіх снах.
|
|
